Cotygodniowy Biuletyn Kulturowy #1

Doszłam do wniosku, że nie ma sensu pisać rozwlekłych recenzji każdego dzieła kultury i popkultury, z którym się zetknę - od tego są wyspecjalizowane serwisy. Ale czemu by jednak nie opisywać, pokrótce choćby, swoich wrażeń po zetknięciu z nimi? Planuję więc co tydzień subiektywnie i wybiórczo przedstawić wszystko, co wywarło na mnie jakiekolwiek wrażenie, pozytywne i negatywne: obrazy, zdjęcia, architekturę, filmy, książki, komiksy, seriale, animacje, gry, rysunki, wiersze, wydarzenia - oraz każdą inną rzecz, którą zaliczyć można do przejawów kultury, niskiej i wysokiej! Zaczynam w tym tygodniu:   

Komediowy spin-off popularnej swego czasu serii 'Chobits'. Dużo krzyku i hałasu, radosna latanina (w przenośni i dosłownie). Można obejrzeć bez znajomości serii, można znając ją tylko po łebkach, lub, co najbardziej polecam, po zapoznaniu się z całością - wtedy daje najwięcej radości. Choć, z drugiej strony, wiecznie biegająca w kółko i drąca japę Sumomo potrafi zirytować - a tu jest jej wręcz w nadmiarze. Gdyby nie hałaśliwość różowego palmtopa, odcinek byłby okej.  

Stara kinówka, czyste fantasy. Choć nigdzie nie znalazłam na ten temat informacji, jestem pewna, że na podstawie jakiejś serii książek - o innym anime, mandze czy grze na ten temat nie słyszałam, a całość wygląda jak 'po prostu kolejna przygoda' trojga bohaterów - prawie niczego się o ich przeszłości nie dowiadujemy. Za to grafika jest śliczna - wszak w projektach postaci maczała palce sama Inomata Mutsumi, moim faworytem jest Tieh - bo ma heterochromię. Wszystko inne jest w nim irytujące, zresztą, taki urok starych anime, że bohaterowie potrafią powtarzać bardzo zdziwieni jakąś kwestię po kilka razy, każdy po kolei... No ale grafika śliczna, fabuła dość zwyczajna i schematyczna, ale niegłupia, muzyka bardzo przyjemna... Stanowczo nie zmarnowałam czasu.  

Usamaru Furuya jest znany w Polsce dzięki Hanami, które wydało jego 'Muzykę Marie' (muszę wreszcie kupić!). Jest jednak mangaką wszechstronnym. W tym tygodniu zapoznałam się z dwoma jego dziełami, pierwszym jest właśnie 'Short Cuts'. To zbiór niepowiązanych prawie ze sobą jedno- góra trzystronicowych krótkich komiksów. Są prawie niepowiązane - bo niektóre układają się we wspólną historię jakiejś postaci. Czegoś takiego brakowało mi po Azumandze - jest czasami morderczo śmiesznie, czasami boleśnie przykro. Wszystko osadzone w japońskiej kulturze - myślę, że gdybym nie znała zjawiska kogali, lub nie kojarzyła Takarazuki, wiele dowcipów by mi umknęło. Choć i tak musiałam korzystać z przypisów.  

Znów Furuya, tym razem jednak zupełnie inaczej. W pełnym kolorze, na stronach - obrazach przypominających kolaże, snuje opowieść o swoim życiu dziewczynka. Wszystko surrealistyczne, dwuznaczne i symboliczne. Jednak symbole nie aspirują do miana ponadczasowych i zmieniających świat - dzięki, chwilowo mam dość wyzierających ze wszystkich anime przesłań antybomboatomowych. Dziwna i jednocześnie magiczna rzecz o dorastaniu, perełka.  

Rety, seria składająca się głównie z fillerów. Był już letni festiwal, jeśli gorące źródła się nie pojawią, to chyba tylko dlatego, że androidom mogłoby to i owo zardzewieć. Mnie jakoś nie przekonują 'uczucia przedmiotów' - jakkolwiek śliczna i słodka taka Lime, Chii, czy inna robocica nie była - zawsze jest rzeczą, skonstruowanym przez kogoś robotem. Na tej samej zasadzie nie wzruszały mnie losy robocików w '9'. I nie przekona mnie argument o 'wyjątkowości' Chobitów, Saber Dolls z Maiden Circuitami, czy czegokolwiek innego - to tylko pretekst, żeby wylewać swoje chore fantazje. Na razie średnia 'haremówka' - w cudzysłowie, bo jednak jestem konserwatywna i wolę haremy złożone z żywych kobiet, obojętnie, czy ludzkich, czy kosmitek.

Ponieważ w tworzeniu tego dziełka brały udział panie z CLAMPa, szerszą recenzję zaprezentuję wkrótce na CLAMPowym fanblogasku.  

Ładne graficznie, świetni seiyuu. Ale wolałam komiks - anime niemiłosiernie się wlecze, jest koszmarnie przegadane. Jeśli już zdarza się bijatyka, strzelanina, albo wybuch, dzieje się to raz, góra dwa na odcinek. Irytują mnie też silne i straszne kobiety, za dużo ich tu - Revy, Bałałajka, z mangi wiem, że jeszcze pojawi się Roberta... Nuda straszna, bo wszyscy faceci są albo sympatyczni, albo ciapy, kobiety natomiast to same demony. No i, obowiązkowo, wątek z nazistami (tym razem i tymi z czasów IIWŚ i neo). W jaki sposób załoga Lagoona zdobyła zdjęcie obrazu z tamtych czasów o tak żywych kolorach?  

Wreszcie doczekaliśmy się i tego młodzieżowego tasiemca na naszym ryneczku - choć szczerze wątpię, czy na 'One Piece' jeszcze się ktoś porwie. JPF w ogóle lubi wydawać długaśne i niedokończone serie: 'Oh! My Goddess', 'X', 'Hellsing' i jeszcze kilka innych. Zaczyna się jak każdy dobry tasiemcowy shounen - mnóstwo świetnego humoru, minimum dramy, ciekawi bohaterowie, skomplikowany, ale dobrze wytłumaczony świat... Do tego świetne, luźne tłumaczenie (którego autorem jest znany w fandomie Paweł 'Rep' Dybała) - z wielką przyjemnością przeczytam dalsze tomy. Nawet, gdy już zamieni się w typowo dragonballową nawalankę, jak w anime. Szkoda tylko, że rysunki niezbyt ładne - no ale pokazują, co najważniejsze, a brzydko rysowany komiks nie oznacza złego.